We zijn er langs gevaren bij eerdere binnenkomst en vertrek uit St. Vaast: het eiland Tatihou. Het fort Vauban en de verdedigingswerken (gebouwd eind 17e eeuw) zijn dan mooi van dichtbij zichtbaar.
Bij ons vorige bezoek aan St. Vaast zijn we naar het broertje van dit fort gewandeld, Fort de la Hougue, wat op een 2 km afstand staat – helaas op een militair terrein, dus niet toegankelijk.
Tatihou ís met laag water te voet te bereiken, maar dan heb je maar bitter weinig tijd om het eiland te verkennen – ook al is het maar 28 hectare groot. We nemen dus een amfibisch wangedrocht, het is geen boot en het is geen bus 😜, maar wel functioneel zullen we maar zeggen. En luidruchtig. Maar in 10 minuutjes ben je aan de overkant.
Bij het vertrek hebben we een mooi uitzicht op de (droogvallende) scheepswerf en de haveningang van St. Vaast. De vloed staat al weer even door, want ook die valt goed droog bij laag water.
Île Tatihou is beschermd natuurgebied, een vogelreservaat en zomers wordt het eiland begraast door een kudde schapen. Rondom de oude bebouwing zijn mooie tuinen aangelegd, en er is een museum – waarvan we er inmiddels genoeg hebben gezien 🫣, die slaan we lekker over.
De toren van Fort Vauban is wél toegankelijk en met een smalle spiraaltrap (ik heb de tredes niet geteld …) kun je helemaal naar boven. Mooie vergezichten zijn je beloning, onder andere op het fort-broertje met identieke toren. Ik was de enige, dus kon even ongestoord op adem komen, bovenop 😜
Kon Ellis de trap niet op?
Had inderdaad mn teen gekneusd 😳 dus al die trappen heb ik even overgeslagen..😜
Pijnlijk teentje 🤫
Haha zo gaat het bij ons ook meestal: ik wacht geduldig tot Bob terug is.. ook een taak 🤪