Maandag 23 mei. Gisteren kwamen we aan met het mooiste weer van de wereld, maar (zoals voorspeld) hadden we vandaag bijna de hele dag regen.
Een korte droge periode gebruikt om op de e-steps te spingen en even boodschappen te doen. In Frankrijk is dit gelukkig ook gewoon toegestaan, en we zijn er ontzettend blij mee – de supermarkt ligt best een eind van de haven.
De havenaanloop van Duinkerken is al van grote afstand duidelijk zichtbaar. De aanloop is best goed opletten, er liggen erg veel zandbanken en het aantal ’wrecks’ op de zeekaart is indrukwekkend 😜.
Via de Coyote-pas komen we keurig voor de havenmonding en slaan de eerste marina over en varen door tot de brug: daar ligt de Yacht Club Mer du Nord. Veel gemoedelijker, dichter bij het centrum en, naar blijkt, geen havenmeester op zondag!
Ruud heeft geen zin de boot nu aan de aanmeldsteiger te leggen om op een aangewezen plek te wachten en parkeert de Silmaril op een mooi plekje, met de neus tegen de harde wind in die wordt verwacht. We mogen er blijven liggen 😎.
De havenmeester(es) is een schat van een vrouw, die de Silmaril al had zien liggen en me verwelkomde met een ‘Monsieur Wolf?’ … een voordeel van een weinig voorkomende naam voor het schip en een boekingssysteem dat blijkbaar al even terug gaat. Dat was dus snel geregeld – en we hebben alle faciliteiten hier. Prima plekje, we willen hier ook een paar dagen blijven en o.a. het War Museum bezoeken.
Duinkerken zelf is een wat vreemd stadje, met verspreid door het centrum wat overgebleven oude, mooie gebouwen. De rest is tijdens WWII platgegooid.
Ook even een weerzien met een ’oude vriend’ – één van de Sandettie lichtschepen ligt hier bij het museum. Dat ze nog op zee lagen, ter markering van de beruchte Sandettie-zandbank, ben ik er wel langs gevaren en de ’fluit’ was op grote afstand hoorbaar.
