Toch nog een pittige rit op het programma: we moeten om het gebergte heen naar Varadero, via Sancto Spiriti en Santa Clara. Vlakbij Trinidad is een mooi uitzichtspunt over de vallei des Ingenios, daar doen we een koffiestop.

Bij Sancto Spiriti, waar we kris-kras doorheen rijden op basis van de steeds vager wordende routebeschrijving (degene die die heeft opgesteld, lang geleden had een andere kilometerteller dan wij) vallen we terug op ‘autopista Santa Clara, por favor’ en worden we op het goede spoor gezet.

De autopista A1 – het klonk veelbelovend. Maar daar aangekomen treffen we een weg vol kuilen en gaten, en erger: lang geleden hebben ze wel de ene helft aangelegd, en besloten de andere helft ‘manana’ af te maken …
Dus het is ‘spookrijden’ waarbij je de middelste baan op eigen risico mag gebruiken om in te halen. Omdat er zo weinig verkeer is, blijkt het wel te doen, maar het schiet niet op: de vrachtwagens en auto’s die max. 40 kilometer per uur rijden zijn obstakels, en bij grote gaten duik je niet even naar links. Onze verwachting dat het ergens (het is toch de ‘snelweg’ naar Havana!) wel weer 2 x driebaans wordt wordt niet bewaarheid.

Op een hele merkwaardige manier slaan we af richting Santa Clara, we moeten draaien bij een benzinestation en weer terug voor de juiste afslag – die volgens ons gewoon ook aan onze kant lag. Vreemd.
In Santa Clara stoppen we op het plein der Revolutie, waar een groot standbeeld en het mausoleum van Ché Guevara zich bevinden. Best indrukwekkend, erg groot. Het is onwerkelijk hoe deze man nog leeft in het gedachtengoed hier, op ieder huis vind je wel een afbeelding met Ché! of Siempra erop – van heel klein tot heel groot.

We stoppen niet te lang, achteraf maar goed, want Varadero blijkt verder te zijn dan ingeschat en we schieten niet op over die kleine kutweggetjes met paard-en-wagens die érg ophouden. En voor het eerst in twee maanden… begint het te regenen.
Aangekomen bij het hotel Sol Sirenas Coral wordt het een tropische regenbui – het komt werkelijk met bakken naar beneden. We besluiten de huurauto maar direct terug te brengen, maar hadden graag een periscoop gehad … De wegen zijn er niet op berekend en af-en-toe staan we tot de dorpels in het water.

Groot voordeel was wel dat de man van de huurmaatschappij weinig trek had de auto in de stromende regen aan een nader onderzoek te onderwerpen … Er zat toch wel wat schade aan die er niet aan zat dat we hem kregen 🙂 – gelukkig viel het niet echt op tussen de al wel aanwezige krassen en deuken. Volgens Ellis kunnen ze, als het getekende contract teruggeven, daar later niet op terugkomen … ik hoop dat ze gelijk heeft. Bewaar frustrerende herinneringen aan Zuid-Afrika – maar daar had ik de auto ook in elkaar gereden.

In het hotel schaffen we bij de receptie een Intercard voor een uur aan, maar het blijkt dat ze géén WiFi hebben … In de lobby staat één (!) aftandse PC die je kan gebruiken. En dit is een groot (all-inclusive) hotel. Er zitten ook nog mensen te wachten, dus we laten het maar voor wat het is.

Ik krijg altijd jeuk van ‘all-inclusive’ – het is het allemaal net niet. De koffie niet, de docktails niet, de gasten niet (volgens mij zijn 6 tattoos het verplichte minimum in de UK) en het eten niet.
Het is hier niet anders, met als klap op de vuurpijl de verplichte ‘musica’: net niet is zacht uitgedrukt, helemaal niet gaat echter ook te ver :).
Ze hebben ooit een cassettebandje met Engelstalige evergreens voorbij horen komen en baseren daar zeer losjes hun interpratie op … Bij flarden herkennen we de song-titel en een Engelstalig woord dat foenetisch nog te plaatsen is (als je het nummer kent). Maar de hakken zijn hoog en de rokjes kort, ze doen hun best dus het applaus is enthousiast.