Na een prima ontbijt in onze Casa Particular zijn we nog lekker vroeg, en op advies van Alex gaan we eerst naar de Indian Cave, iets buiten het dorp. We merken dat we nog voor de drukte zijn – we hebben de gangen van de grotten (gelukkig goed verlicht) voor ons zelf.
Indrukwekkend, best hoog, af en toe is het sluip-door-kruip-door, maar als snel komen we bij de ondergrondse rivier en mogen als enigen in het bootje stappen dat het water ondergronds volgt. Helaas komt de gids / stuurman niet veel verder als rotsformaties aanwijzen waar een vorm in te herkennen is: ‘champagne bottle … Crocodillo … Three ships …), maar na een 20 minuten varen we door een mooie boog weer naar buiten.

De vallei met de Mogotes, de kalkzandsteenbergen, is heel mooi en eigenlijk zoeken we een weg op de kaart die door de vallei gaat … Gemak (en airco in de auto, het is al weer 30 graden) dienen de mens, nietwaar?
Maar aan beide kanten kunnen we deze weg niet vinden. Wel komen we langs de ‘prehistoric paintings’ (uit 1980…), op onze zoektocht naar de weg op de kaart.
We geven het op, en besluiten hier in Viñales even te lunchen voordat we doorrijden naar Piñar del Rio. Op een mooi uitzichtspunt vinden we een leuk uitziend restaurantje, waar de eigenaar staat te barbequen bij de ingang. Heel nadrukkelijk vragen we of we een ‘small lunch’ kunnen krijgen? Natuurlijk! Loop door!

Aan een leuk tafeltje met schitterend uitzicht vragen we om de kaart. Die is er niet. We kunnen kiezen tussen ‘chicken, beef, pork’ en nog wat vage vleessoorten … we nemen het zekere voor het onzekere en kiezen kip. Binnen 2 minuten is de tafel volgebouwd met 3 soorten rijst, fruit, aardappelen, bonen – allemaal in gigantische hoeveelheden. Dan komt de dame ook nog aanlopen met soep … Linzen – wel heel lekker trouwens.
Als we de helft van de soep hebben weggewerkt (een maaltijd op zich) komt de kip … en niet een pootje – gewoon een halve kip. We worstelen ons door ongeveer 1/5 van de hoeveelheden heen, maar voelen ons niet schuldig – we hebben duidelijk aangegeven dat we een kleine lunch / porties wilden. Wel worden we enigszins argwanend naar de rekening … maar volkomen onterecht – incl. de drankjes hoeven we maar 24 CUC af te rekenen. Bizar.

We rijden naar Pinar del Rio, maar het valt ons erg tegen. Vies, rommelig, druk. We zijn snel klaar daar. Als we op het punt staan om naar de sigarenfabriek te gaan, worden we aangesproken door een knaap (gids) die ons aanraadt naar een (staats)plantage, op de terugweg naar Viñales te gaan: slechts 2 CUC incl. koffie én een sigaar … helemaal vertrouwen doen we het niet, maar we zijn eigenlijk wel nieuwsgierig, dus nemen de gok. En weer onterecht wantrouwend, blijkt.

Op de plantage krijgen we eerst koffie (sterk) en worden twee grote sigaren getoond (korte dikke Cohiba) en een slagschip van ong. 15 cm lang: een Monte Christo. Volgens een heel ritueel (kontje eraf knippen, vuur in de sigaar brengen) worden ze voor ons aangestoken.
Vrolijk dampend volgen we de gids, heel decadent. Tabaksplanten, uitleg over de groei en oogst, de droogschuren (wat we niet wisten, is dat na het drogen de bladen een fermenteringsproces (bepaalt de smaak!) van 3 tot 5 jaar doorgaan).
Dit was uiteindelijk zeer de moeite waard, en bij het afrekenen is het inderdaad 4 CUC…

Ook bij het pension geven we nog maar eens nadrukkelijk aan kleine porties te verwachten … tevergeefs. De tafel staat vol én soep vooraf…. Ellis valt terug op de beproefde techniek van servetje / plastic zakje / handtas. Gelukkig maar, want ter ere van haar verjaardag volgt er een taart, die ze mag aansnijden terwijl ze wordt toegezongen door tout-la-famille. Happy Birthday!!