Volgens de reispapieren zo’n 2 ½ uur rijden. Er zit een uitgebreide routebeschrijving bij, die klinkt wel spannend: kilometerteller op 0 zetten en aanwijzingen als ‘bij kilometer 4.8 rechtsaf’ … De bewegwijzering in Cuba is van matige kwaliteit of ontbreekt geheel.

We werden allebei vroeg wakker, toch het tijdsverschil dat ons nog even parten speelt. Maar eigenlijk wel lekker, het geeft het gevoel dat we alle tijd hebben.

Al in Havana zelf zijn we het spoor twee keer helemaal bijster … aangegeven maar niet bestaande borden of kruisingen gooien roet in het eten. Gelukkig is het verkeer zo rustig dat we om kunnen draaien en opnieuw beginnen.

Na ongeveer een uur komen we op de snelweg, de A4. Theoretisch mag je 100, maar zelfs met 80-90 moet je verschrikkelijk opletten … Hoewel er echt belachelijk weinig verkeer is, of misschien wel daarom wordt de snelweg ook gebruikt door voetgangers, fietsers, trekkers, en ossen- en paardenwagens (echt waar!).
Daarnaast blijft iedereen consequent links rijden. Het duurde even voordat we doorhadden dat dit enerzijds voor het langzame verkeer is (dat wel rechts houdt) maar meer nog vanwege de geweldige gaten in het wegdek, die meer aan de rechterkant zitten.
Aan je voorgangers herken je wel waar de gaten zitten, auto’s zwieren opeens van links naar rechts of vice-versa – waardoor inhalen een gevaarlijke exercitie wordt ( en meestal rechts gebeurd). Maar je kan soms niet anders: een oude vrachtwagen, of zo’n oude classic Chevvy of Buick hangen vrolijk met 40-50 ( harder gaan ze niet) op de linkerbaan.

De snelweg lijkt op de groei gebouwd: regelmatig komen we viaducten tegen in-the-middle-of-nowhere waar geen wegen op aansluiten. Wel de pilaren en de brug, maar daar houdt het op. De lokale bevolking gebruikt ze als rustpunt uit de zon en hangen in de schaduw.

Je rijdt wel door het ‘echte Cuba’ en dan zie je in welke armoede de mensen leven. De huisjes zijn kleine blokkendoosjes, vaak van hout, en maken een armoedige indruk.
We zijn door de onduidelijke routebeschrijving (navigatie-apparatuur is hier verboden!) een paar keer op plekken gekomen waar we niet echt vrolijk van werden.

Rond 17.00 uur arriveren we in Viñales. We rijden eerst naar het uitzichtspunt, voor een mooi uitzicht over de beroemde vallei met haar kalksteen-bergen. Heel mooi! Ook het dorpje is anders dan waar we eerder doorheen gekomen zijn, allemaal bonte en kleurige huisjes, wat vriendelijker sfeer.
Later blijkt dat dit met staatsteun zorgvuldig in stand gehouden wordt – het wordt gezien als een voorbeeld van de koloniale bouwstijl. Rechte straatjes, met allemaal kleine, gekleurde blokkendoosjes.

We moeten op zoek naar onze Casa particular: Villa Sol. Het meegegeven plattegrondje komt ook niet verder dan ‘ergens tussen deze twee straten’ … Maar met de hulp van de lokale bevolking durven we een kleine onverharde weg in te rijden en jawel: één van de kleine blokkendoosjes blijkt Villa Sol te zijn.
Hele lieve mensen, Alex en Daime, die ons vol trots de kamer laten zien en de eigen ‘badkamer’. Of we gaan douchen betwijfelen we nog, de electriciteitsdraden die naar de douchekop lopen lijken, net als de rest trouwens, huisvlijt met een hoog (eigenlijk laag) amateurgehalte. Waarom lopen er electriciteitsdraden naar een douchekop?? We vermoeden dat we niet om een WiFi code hoeven te vragen.
Maar ze zijn zeer hartelijk. In het kennismakingsgesprek blijkt dat Alex ( de enige die een beetje Engels spreekt, en overal ja op zegt) eigenlijk econoom is (5 jaar universiteit), maar ze bestaan van deze activiteit: het verhuren van één kamer. Bizar. Uit het reisboekje begrijpen we dat hier ook een forse staatsteun op zit, en er zijn 300 van dit soort kamers in dit kleine dorpje!

Ellis heeft uit het boekje een restaurant gekozen: Dom Thomas, een weliswaar voormalig ‘staatsrestaurant’ maar in een heel mooi gebouw. Het feit dat er geen andere mensen waren had een waarschuwing kunnen zijn … Ronduit slecht – een hele prestatie met 5 man personeel op 2 gasten.