25 juni wagen we ons er weer uit – terwijl wij in Tréguier de trossen willen losgooien, komt net de ‘Jason’ met Jani en Beate uit Guernsey aanvaren … die hebben daar verwaaid gelegen.
We praten even 10 minuutjes bij, maar wij moeten weg, we pikken de stroom mee de rivier af en willen buiten ook het meegaand tij meepakken.
De tocht verdient wederom geen schoonheidsprijs, en we spreken af niet meer naar de weersberichten te kijken – als er iets anders wordt gegeven dan Zuid-West blijkt het nooit te kloppen!
Nu is dit wat dat betreft ook gewoon een rothoek, waar twee landtongen (UK en Engeland) samenkomen en in een klein gebied voor rare windrichtingen zorgen: het kan Noord waaien langs de kust van Engeland, Zuid boven Frankrijk en dat komt elkaar dan boven zee tegen …
Maar goed – we arriveren in Trébeurden, nog zeer bekend (té bekend) van eerdere trips.
Het is hier rustig, blijkbaar is ook hier de ‘weather window’ door iedereen aangegrepen om één haven verder te hoppen.
In Trequier was ook een massale uittocht vanmorgen!
Helaas hebben we op zee voorlopig afscheid genomen van de ‘Little Sarah’: Jan-Kees en Geertje besloten om dóór te varen richting Brest. Ja, met 1000 liter diesel aan boord kom je nog eens ergens 
We zijn mooi op tijd en hoeven maar twee uurtjes buiten aan de boei te wachten tot het water hoog genoeg staat.
Geen sluis hier: gewoon een drempel, wachten tot het water hoog genoeg staat en binnenvaren. Op de foto zie je de aanloop goed en achterin de ingang.
Wij vertrouwen de bootsnelheid niet helemaal: hoewel we tegen de wind in varen en er een behoorlijke deining door staat, hebben we het idee dat we een halve tot hele knoop snelheid missen … en het vermoeden rijst dat we weer wat in de schroef hebben opgepikt.
De volgende morgen zet ik de duikbril op, en één blik vanaf de zwemspiegel op de boot is genoeg: er heeft zich een knappe kluwen zeegras / zeewier om de schroef genesteld, genoeg om het rendement van de schroef te verminderen.
Dat moet er dus uit … ik verzamel de hele dag moed, hijs me in zwembroek, kijk nog eens naar de watertemperatuur (14.5 graad…) en laat me voorzichtig in het water zakken, gewapend met duikbril en mes!
Daar blijft het helaas ook bij … ik krijg het Spaans benauwd onder de boot, en na twee zéér halfslachtige pogingen laat ik me het hoongelach van Anita aanhoren en ren richting warme douches.
“Heer Bommel, verzin een list …” is dus van toepassing. Nu zit hier in de marina een duikschool, die hebben van die warme pakken (wetsuits) en misschien wil iemand wel even onder de boot duiken.
Ik loop erheen, maar de enige aanwezige heeft er overduidelijk géén zin in (ik kan hem geen ongelijk geven…). De volgende ochtend onderschep ik een hele groep die net terugkomt, allen de pakken nog aanhebben … en jawel, een van de dames wil het wel doen, als we toestemming krijgen van de havenmeester, want de geldende regel is dat in de haven niet gezwommen / gedoken mag worden.
Diezelfde havenmeester stond gisteren vol belangstelling te kijken hoe ik lag te proesten en spartelen, dus ik verwachtte geen problemen – en inderdaad, we krijgen zijn zegen. Het arme meisje moet vervolgens 30 kg. aan zuurstofflessen en loodgordel over de lange steiger tillen, maar plonst professioneel te water met een gevaarlijk uitziend duikersmes, en verklaart na één duik de schroef voor schoon!
Voor de prijs van één fles wijn hebben we weer een vrijdraaiende schroef! Wat we aan een professionele duiker hebben bespaard zet ik opzij voor de volgende winter: dan gaat er beslist een ‘rope-cutter‘ op de schroefas! Alle Britten varen niet zonder, en ik begin te begrijpen waarom!
Terwijl we naar het voetballen keken (Nederland – Zweden) komen totaal onverwachts Jani en Beate van de Jason binnenlopen! We hadden de hele middag / avond al naar de moorings vóór de droogvallende ingang gekeken, maar hadden de hoop opgegeven dat ze nog zouden komen.
Anita kan het zeer goed vinden met Beate, en dat is één van de moeilijker zaken op dit soort trips: je ontmoet hele leuke mensen, als het meezit kun je een tijd met elkaar optrekken, maar onverbiddelijk komt het moment dat je afscheid moet nemen!
Maar je komt elkaar meestal wel weer tegen, en zo zit je weer samen op een terrasje bij te praten!